Semyon Bychkov - Conducts Rachmaninoff

Ik denk dat hoe langer we leven des te meer herinnering we opbouwen. Natuurlijk, dat is levenservaring. Het komt terug om je te achtervolgen, mooie of nare herinneringen. Niemand kan ze ontsnappen. Het doet er niet toe hoe graag we vooruit zouden willen kijken naar wat komen gaat en hoe veel we ons zorgen maken of interesse hebben in die projecten die er aan komen… dat is een positieve manier van leven, maar ik denk dat er niemand is die in staat is volledig te ontsnappen aan stukjes van het verleden. En ik ben er van overtuigd dat Rachmaninoff niet in staat was of het zelfs niet wilde dat te doen. Semyon Bychkov - THE BELLS op. 35 (Naar Edgar Allen Poe):
Rachmaninoff voltooide zijn koorsymfonie, The Bells, in 1913, en het werd vervolgens zijn favoriete werk. De oorsprong is wonderlijk. Een meisje dat hij nooit had ontmoet, die de gedichten van Edgar Allen Poe en de muziek van Sergei Rachmaninoff bewonderde, stuurde de componist een anonieme brief , waarin ze hem aanspoorde om 'The Bells' op muziek te zetten. Het verhaal stuurde ze mee in een vrij vertaalde Russische versie van Konstantin Balmont. Rachmaninov werd erdoor geïnspireerd. Hij ontwikkelde een uiterst originele vorm die perfect bij zijn inspiratie aansloot: Een symfonie (met de conventionele 4 bewegingen) met drie solisten, koor en een groot orkest. Rachmaninoff's sombere finale vond een kenmerkende voorganger in Tchaikovsky's Symphonie Pathétique. The Bells werd pas gepubliceerd na de dood van Edgar Allen Poe in 1849. Het gedicht bestaat uit vier delen, die een steeds donkerder karakter krijgen. SYMPHONIC DANCES op. 45:
Na de symfonische dansen creëerde hij niets meer. Het was drie jaar voor zijn dood. Hij had geen idee wanneer hij zou sterven, maar wist zeker dat zijn tijd ten einde zou gaan komen. Hij wist ook zeker niet of hij nog een muzikaal werk zou kunnen scheppen. Dat zat er dus niet meer in. Semyon Bychkov - The Symfonische Dansen, voltooid in 1940, en in première gegaan op 3 januari 1941, waren Rachmaninoff's laatste compositie. De première werd uitgevoerd door Eugene Ormandy en het Philadelphia Orchestra, en het werk werd tevens aan hen opgedragen. Oorspronkelijk geschreven voor twee piano's wordt het tegenwoordig vaak gehoord in de orkestrale versie die bijzonder is wegens het gebruik van de alt saxofoon als solo instrument. De Dansen combineren energieke ritmische secties (die doen denken aan Stravinsky's Rite of Spring) met een aantal van de meest typerende, overdadige, lyrische melodieën van de componist. Geregisseerd door Hans Hadulla. RACHMANINOV'S SYMPHONY NO. 2 op. 27:
Bij de première werd de eerste symfonie beschouwd als een grote mislukking; de kritiek was zo hard dat de jonge componist in een depressie raakte. Zelfs na het succes van zijn tweede piano concert bleef het de componist ontbreken aan vertrouwen in zijn werk. Hij was zeer ontevreden met de eerste versie van zijn tweede symfonie Hij sleutelde er nog maanden aan, voltooide het werk, en dirigeerde de première in 1908. De triomf bracht Rachmaninoff's zelfvertrouwen terug. Vanwege haar lange duur is de tweede symfonie regelmatig ten prooi gevallen aan bewerkingen, vooral in de jaren veertig en vijftig van de vorige eeuw. Daarbij werd het stuk van bijna een uur terug gebracht tot 35 minuten. Maar, daar het complete werk met zo zorgvuldig geconstrueerd is, verstoorden de grondige bewerkingen de structuur van het werk. Tegenwoordig wordt het stuk weer compleet uitgevoerd (met uitzondering van een herhaling in de eerste beweging). Beeld: 4:3
Geluid: Engels (Dolby Digital 5.1)